'Sonsuza dek mutlu' sloganına uyumlu fotoğraflarda hep gördüğümüz 'bahçede koşan çocuklar' ve ‘şarkı söyleyen bir grup' Isabelle Coyle hikayesini mükemmel bir şekilde anlatıyor.

“Kesinlikle planlamadık” diyor Coyle. “Ancak Covid-19'un patlak vermesinin ardından diğer iki aile ile birlikte eve yerleştik. Birbirimizde bulduğumuz destek ve sahip olduğumuz deneyim için bu kadar minnettar olamazdım.”

Coyle ve arkadaşlarının şu an evlerinde bundan sonra nasıl bir hayatla başa çıkmak zorunda olacakları konusunda eden tüm insanlara ilham veren önerileri ise bu krizden kurtulma konusunda oldukça değerli.

Gelecekten Etkilenmemek

Serbest fotoğrafçı Isabelle ve ağaç uzmanı kocası Eoin 2014 yılında Sligo'daki kulübeyi satın aldı. Eoin’in dediği gibi burası tam da gelecek konusunda endişesiz olacakları kredi yükü olmayan ve az ile daha sürdürülebilir bir yaşam elde edebilecekleri bir yer.

Eoin yetenekli bir marangoz, ve tamamen kendi çabalarıyla çift, beş yılı dört yatak odasını genişletmek ve bahçeye Scandi tarzı iki yataklı ahşap bir dağ evi kurmak için harcadı.

Geçen yıl, Eoin sürekli çalışmak için Sligo ve Dublin arasında gidip geliyordu, aile daha fazla birbirinden uzak kalmak istemediği için evi bir başka aileye kiraladı. Ancak o aile de orada daha uzun kalmak için ısrarcıydı.

Covid-19 yayılmaya başlayınca ise hepsi bu evde yaşamaya karar verdi.

“İlk başta kargaşa olacağını düşünmüştüm,” diyor Isabelle. “Beş yetişkin, altı çocuk, bir genç yetişkin ve üç köpektik. Ne olacaktı?”

Yaptıkları ilk şey ise, sorumluluklarını tartışmak için ebeveynlerle bir toplantı yapmak olmuş. Asıl endişeleri daha çok grup içindeki herkesi güvende tutmak olduğundan önce bir plan yapmışlar.

Çocukların ne öğrenmek istediklerini onların seçimine bırakmışlar. Şu ana kadarki konular arasında uzay, yağmur ormanı ve farklı dinler varmış. Çocuklar için okul, yaratıcı zaman, egzersiz, sessiz zaman, açık hava, fırıncılık, ağaç tornalama ve diğer eğlenceli şeyleri içeren çok yapılandırılmış günlük bir takvim ile başlamışlar. Ancak haftalar geçtikçe bu takvim çok daha esnek hale gelmiş.

Ahşap İşleri Ya Da Uzay

Ebeveynler okula gitmek için onları yataktan dışarı sürüklemek yerine, kendileri için tasarladıkları günlerinden dolayı heyecan duyuyorlar. Alışverişi mutlak minimum seviyeye taşımış ve sadece kesinlikle gerekliyse yapıyorlar. En büyük oğulları Fionn, yemeklerin çoğunu yapıyormuş.

Coyle “Çocuklarım gizlemediğimiz için dünyada neler olduğunu anlıyor, onlarla bunun hakkında konuşuyoruz ve sorular soruyorlar. Görmek için eve geldiğimiz tüm insanları, büyükanne ve büyükbabalarını ve kuzenlerini özlüyorlar, ama burada gelişiyorlar” diyor.

Komün yaşamın, daha büyük bir ölçekte paylaşmayı öğrettiği, çocukların sadece bir ebeveynden değil, diğer ebeveynlerden de aldıkları şeylerin önemini vurguluyor.

Nezaket Ve Destek

Danışman, psikoterapist ve sağlık koçu Alannah, geçen yıl geç saatlerde oğlu George'la birlikte batıya taşınmaya karar verdi ve nefes almak için bir yer aradı. “Komün, bu kelime bile bir din veya tarikat imajı yaratıyor” diyor. “Ama benim için, bekar bir anne olarak, hayatım boyunca nezaket ve destek getirdi – hem de sadece dokuz yıllık ebeveynlik döneminde hiç hissetmediğim bir destek. Bu destek, artık yalnız başıma sessizce yürüyebileceğim anlamına geliyor. ”

Küçük Fedakarlıklar, Umut Ve Dostluk

“Burada çok fazla mahremiyetimin olmaması benim için biraz garip ama bu küçük bir fedakarlık ve bunu yapmaktan memnuniyet duyuyorum. Buradaki herkese karşı bir sorumluluk hissediyorum ve hepimiz birlikte çalışıyoruz” diyor

Isabelle ve herkesin gelecek hakkında iyimser olmasının en önemli çıkarım olduğunu vurguluyor.